Terug

IRAANSE STUDENT IN NEDERLAND

Ik ben Salar Khorsand, een student verbonden aan de Radboud Universiteit. Ik zou uw aandacht willen vragen voor de 'sanctieregeling Iran' welke door Verhagen is opgesteld en stelt dat iedereen met een Iraanse achtergrond (inclusief Nederlanders) uitgesloten zijn van 9 Masterstudies. Half september heeft hoogleraar Ashley Terlouw de kranten gehaald met haar onderzoek over de emotionele gevolgen van de regeling op de mensen waar de regeling op slaat. Momenteel loopt er een rechtszaak tegen de regering over deze regeling en de zitting hiervan vindt binnenkort plaats.

Als Nederlander van Iraanse afkomst vat ik deze regeling als zeer beledigend op en plaats ik mijn vraagtekens bij het doorvoeren van een discriminerende wet in een tijd waarin verdeeldheid al een groot maatschappelijk probleem vormt. Maar ik vind het extra zorgwekkend dat hier bijna geen aandacht voor is in de media en veel mensen niet eens van het bestaan afweten. Dit terwijl al mijn vrienden en professoren aan de Radboud Universiteit met wie ik over deze sanctieregeling praat, ontzettend geïnteresseerd zijn in deze kwestie en de hoop hebben een vurige discussie te zien over de waarde en het belang van artikel 1 in onze grondwet.

Omdat ik denk dat u het verschil kunt maken, stuur ik u deze e-mail met bijgevoegd mijn opiniestuk over deze kwestie. Dit is een bescheiden bijdrage in de hoop dat meer mensen bewust worden van het bestaan van deze regeling en de hoop dat hier een kleine discussie over zal ontstaan. Ik hoop van harte dat u mijn opiniestuk publiceert of dat u dit onderwerp op uw agenda zet. 

Ik zie uw reactie graag tegemoet.
Met vriendelijke groet,
Salar Khorsand

‘EENS EEN BUITENLANDER, ALTIJD EEN BUITENLANDER’

Ik ben een doodnormale Nederlander. Enkele weken geleden nog afgestudeerd voor mijn studie natuurkunde aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Met vrienden op een terrasje een biertje gedronken. Toen mijn buitenlandse vrienden mij die week kwamen opzoeken heb ik ze met plezier een rondleiding gegeven door Nederland, zodat ze een goed gevoel zouden overhouden aan mijn land. Want ik ben een trotse Nederlander. Trots op de mogelijkheden die het land de burgers biedt, trots op het Koningshuis, trots op onze friet speciaal en trots op het saamhorigheidsgevoel tijdens carnaval. Al ben ik persoonlijk geen fan van de Toppers, ik ben er wel verdomd trots op dat het in mijn land mogelijk is dat een homosexueel - samen met twee kameraden in belachelijke, paarse pakjes met forse dames op de achtergrond - de kans krijgt om het land te vertegenwoordigen bij het Eurovisie Songfestival. Ik ben trots op onze ruimdenkendheid!

Ik heb lang geweigerd om door Maxime Verhagen anders over mij en over Nederland te denken. Maar hij heeft zelfs bij mij het ‘zij-versus-wij-gevoel’ kunnen aanwakkeren. Ik heb namelijk Iraans bloed. Hierdoor ben ik bij voorbaat uitgesloten van deelname aan 9 studierichtingen in Nederland, maar mag ik na een wekenlange procedure eventueel nog ontheffing krijgen. Een gevolg van de ‘Sanctieregeling Iran’ die door Verhagen is opgesteld naar aanleiding van een VN-resolutie om gevoelige informatie niet in Iran te laten terechtkomen. Hij vreest namelijk dat ik vanwege mijn Iraanse bloed, de kennis die ik op zou doen, ter beschikking zou stellen aan het Iraanse atoomprogramma. De ironie is, dat de meeste Iraniërs, juist vanwege hun verzet tegen het Iraanse regime, naar Nederland zijn gevlucht. Ieder ander die het regime van Ahmadinejad (openlijk!) steunt mag gewoon kernfysica studeren, maar ik en mijn broer, die Nederland bij de Natuurkunde Olympiade in Taiwan met trots hebben vertegenwoordigd, mogen dit in ons eigen land niet als afstudeervariant kiezen. Een ex-crimineel mag de kernreactor van de TU-Delft betreden, terwijl ik meteen in handboeien zou worden geslagen.

Begrijp me niet verkeerd. Ook ik zie de noodzaak in om gevoelige informatie te beveiligen. Maar gevoelige informatie en staatsgeheimen moeten tegen iedereen worden beveiligd. Ook tegen de gewone Nederlandse jongens, omdat er misschien één tussenzit met kwade bedoelingen, ook tegen dat blonde meisje dat misschien als spion voor Iran of Noord-Korea werkt, of tegen die moslim-extremist die mogelijk is ingehuurd door Al-Quaida. Dan moet dat tegen ieder individu worden gedaan. Hier hoeven we toch geen discriminatie voor in te voeren? Bovendien doet Verhagen met deze regeling absoluut geen recht aan de VN-resolutie, omdat nu ieder ander die niet in Iran is geboren maar wel contacten heeft met het regime in Teheran of er zelfs voor werkt, wèl moeiteloos die studies kunnen volgen. En dan heb ik het niet eens over het feit gehad dat alles wat op de universiteit wordt gedoceerd gewoon op internet te verkrijgen is, daar het om fundamentele kennis gaat. De Sanctieregeling is dus niet alleen erg vernederend voor Nederlanders met een Iraanse achtergrond maar ook compleet ineffectief.

Ik dacht dat het opgroeien met de Nederlandse normen en waarden, het vloeiend spreken van de taal, het actief deelnemen aan de maatschappij en mijn Nederlandse paspoort, mij het recht geven mij als een volwaardige Nederlander te beschouwen. Maar blijkbaar behoor ik tot een bepaalde groep Nederlanders die niet zonder meer te vertrouwen zijn. Het is jammer dat door de politiek van Verhagen en Plasterk het ‘zij-gevoel’ nu ook bij mij is aangewakkerd en dat ik me niet meer aangesproken begin te voelen als Nederland het over ‘wij’ heeft. Terwijl er aan de ene kant hard wordt gehamerd op de essentie van integratie, geeft de minister de boodschap ‘eens een buitenlander, altijd een buitenlander’.

Door mijn machteloosheid en onbegrip slaat mijn vertrouwen in Nederland langzaam om in teleurstelling en woede. En dit is zorgelijk. Dit is voornamelijk zorgelijk voor de toekomst van zo’n mooi land als Nederland. Want als iemand als ik een gevoel van woede kan creëren tegen de Nederlandse staat, hoe zullen dan die ‘allochtonen’ reageren, die al te kampen hebben met identiteitsproblemen?

Ik hoop dat ons land geen land wordt waarin angst en kortzichtigheid regeren. Laten we een land blijven die haar normen en waarden en haar grondwet, waar ze in het verleden hard voor heeft gestreden, blijft respecteren. Een land waarin mensen worden beoordeeld op hun individuele prestaties. Dat is het minste wat we kunnen doen in deze tijden waarin verdeeldheid al een groot maatschappelijk probleem vormt.